රවුළු වත හෙවත් පරඹු සොර රවුළාගේ කථා වස්තුව

තව ද, බඩ සයින් පෙළෙන්නහු බත් දී සුවපත් කළ හැකි වුවත්, නැණ හීන පීඩාවෙන් පෙළෙන්නහු නුවණ වඩවන ඔසුවක් තිලොව මැ නො හෙන බව හඟවනු වස්, රවුළු රද වත කියමු.

යට ගිය දවස, සකල ශ්‍රීයෙන් සමෘද්ධ වූ ලංකා නම් රාජ්‍යයෙක් වී යැ. සමෘද්ධියෙන් පිරිහෙත් මැ නැණ නුවණින් ද පිරිහීමේ ලකුණු පහළ කෙරෙමින්, ධර්මවාදිත්වයට නිකෘෂ්ඨ කෙරෙමින් පර අඹුවන් ගෙන රකවල් ලූ රවුළු නමැති රදෙක්  ඒ රාජ්‍යයෙහි වී යැයි සිතන්නහු සිය දහස් ගණනින් පහළ වන්නට වී ය. අ‍‍‍ඳෝ මැ යි, ආයු පිරිහෙන සත්ත්වයා, නැණ මඳ වැ ගැසී වැසී යන අරුමයක මහත! ඔවුහු රවුළා ද නො දත් ගත් රවුළාට මැ නිසි කළහ. රවුළා ද ‍නො දත් සකුවක් රවුළාට මැ ඇමිණූහ. මිනිසකුට තබා සුනඛ, කැනැහිල් ආදි තිරශ්චීනයකුට වුව ද වැද්ද නො හෙන ඌරු වළක්, පැන් රැඳි ගෝකුර වළක්  මුත් අත නො හැර රවුළාට මැ නිල කළහ. නුබ ගැබ සසල කළ රවුළා ඌරු මුගටින් සෑරූ වළ සිදුරුවලැ මැ බහා මුව අවුරා පීහ. වාතයෙන් නො පීරී මිදෙන්නා වූ කිසිවකුත් අවකාශයේ නැත්තාක් මෙන් රවුළා අත නො ගෑ ගලක්, ලෙනක් මුත් ලක’ඟන හිසැ නැතැ යි කීහ.

යටගියාවත්, දෙසත් බදා මත්තේ පොත්ත පත්තට යන්නාක් මෙන් තළන්නා වූ හර සුන් වූවහු ‍‍ගේ නො නිස්ස, ඉවසුම් නො දෙන්නක් මැ වී ය. එසේ වූ කලැ, රෑ දෙවරු නිදි නො ලැබ වැඩූ ගොයම ගිනි ගන්නා කල පහළ වූ අකල් මේඝයක් මෙන්, ලක’ඟන තුරුළ තැනැ තැනැ රවුළු වාද මඬින්නහු මතු වන්නට පටන් ගත්හ. ඔවුහු යටගියාවත්, දෙසත්, බසත් මැදි කොට රකවල් ලමින්, දුටු දුටු තැනැ රවුළුවාදීහු තළාපීහ. මඬින්නහු ගේ වාදයෙන් පීඩිත රවුළුවාදී ඇතම්හු, තැළී මිරිකී කසළ වූ, වේයන් අරක් ගත් උක් දඬු කැබැල්ලෙක රූ පෑහ. විරුද්ධ වැ නැඟෙන වාද දැඩි වත් ම, රවුළා සරණ ගිය ඇතමුන් ගේ ඉහ මොළ දැවෙන්නාක් බඳු වී ය. ඔවුහු අසැබි වහරින් හා  පරුස පිසුණ බස් බෙණෙමින් මඬින්නහු මඬිනු වස් අවි ගත්හ. මඬින්නහු ද ඊට මැ නිසි වැ ලෝ පටළ දරමින් රවුළුවාදින් පෙරට මැ වන්හ. ගත් ගත් අවි නසන බඹ මතුරු දපමින් හුන් රවුළුවාද මඬින්නහු, දීධිති සම්පන්න වැ වඩ වඩා සිය ලකුණු රැඳැවූහ.

පෙර මඟැ පෙනෙන කැලිපන් පංක්තියෙන් ගැසී සිටි රවුළුවාදීහු, මඬින්නන් වාද නො දැනෙන සේ කෙසි සිදුරු තර කොටැ තැනැ තැනැ සැඟැ වී ගත්හ. කුමක් මෙන් ද යත්? ඉඳුනිල්මිණිමුවා පව්වෙක නැඟී, සිහ නද කෙරෙන කෙසුරු සිහ රදකු ගේ හඬින් ගැසී ගිය සාවුන්, මුවන්, ගිජිඳුන්, කැනහිලුන් ආදි න‍ා නා විධ සත්ත්වයන් තම තමන්ට මැ නිසි නිසි තන්හි සැඟැ වී, මුව දෙනෙත් නො හැර, හිස පතුලෙහි තද කැරැ ගත්තාක් මෙනි. ඉන් දිරි වැඩූ රවුළුවාද මඬින්නහු, වඩ වඩා වාද තර කරන්නට වූහ. මඬින්නහු ‍ගේ වාදයෙන්, මිසදිටු අඳුරු පටලයෙන් නෙත් වසා හුන් ඇතැම්හු  සම්දිටු රිවි කිරණ වෙත ගෙනැ හැරැ පෑහ. පින්, දිය කැරැ පොවාවත් කළ පින් නැත්තවුන් දුගතියෙන් ගොඩ ලිය නො හැක්කාක් මෙන්, රවුළුවාදයෙහි මැ බැඳී සිටි ඇතමුන් මුදාලීම කවරකුටවත් කළ නො හැක්කක් මැ වී ය.

එ හෙයින් සත් පුරුෂයෙනි, සිප් සතරෙහි වැඩ කැමැති ඇදුරන් විසින් මැ කළා වූ මාහැඟි පත පොතින් සැබෑව දැනැ, යටගියාවටත්, දැයටත්, බසටත් මතු වැඩ පිණිස, නැඟී සිටි විරියෙන් මැ කැප වීමට සිහි තබා ගත යුතු.